Diabetessymposium - Krista Bracke getuigt als patiënt
Krista Bracke brengt met haar ervaring 12 aandachtspunten voor warme zorg.
Een mangomoment
Dapper en onwrikbaar trachtte Krista terug te leven, te stappen, de zorg voor haar gezin weer op te nemen. Haar eerste opdracht was opnieuw leren ademen. Krista vertelt: ‘Het ademen zonder toestel, zonder de beademing, was intens moeilijk. Ik werd stilaan radeloos. Ik wist dat als dat me niet zou lukken, ik nooit uit die kamer wegraakte. Anneke, een verpleegkundige, voelde mijn paniek en raadde me aan: “Een volgende keer denk je aan de zee, aan het ritme van de golven, af en aan. En je laat je adem dat ritme volgen.” Dat bleek een kantelmoment te zijn. De volgende keer dat ik weer moest oefenen om zelfstandig te ademen, dacht ik aan de zee en bleef ik rustiger. Weer zelf ademen lukte nét iets beter, ik was eindelijk op de goede weg. Anneke had op dat moment de juiste woorden tegen me gezegd, dat was mijn redding.
Dat moment is voor mij een mangomoment, een klein gebaar, een eenvoudige zin die zoveel voor mij betekende. Toen ik er jaren later Anneke op aansprak, wist ze helemaal niet meer dat ze me dat aangeraden had. Ze had intuïtief, vanuit haar buikgevoel gesproken en mij enorm geholpen. Vertrouwen op je intuitie is een van de twaalf aandachtspunten die ik tijdens mijn presentatie op het Diabetessymposium naar voor wil brengen; aandachtspunten voor een warme zorg. De basis voor dat twaalfpuntenprogramma ligt in mijn ervaring als patiënt. Maandenlang lag ik in het ziekenhuis, er waren aartsmoeilijke momenten en soms ook wel mooie. Ik heb er heel geëngageerde en warme mensen ontmoet. En ja, soms viel een contact, een moment, een handeling al eens tegen. Dat zijn punten waar we uit kunnen leren. Die heb ik samengebracht in een lijstje.
Een 12-puntenplan
Bovenaan die twaalfpuntenlijst staat empathie. Aanvoelen en beseffen wat een patiënt nodig heeft, is niet altijd evident, zeker niet op kritieke diensten, maar het maakt wel een wereld van verschil voor een patiënt. Toen ik in het Brandwondencentrum lag, kwam een van de poetsvrouwen steeds eerst naar me toe voor ze startte met haar werk. ‘Hallo, dag Krista, ik kom je kamer poetsen. Het is een mooie dag vandaag.’ Eenvoudige woorden die voor mij zo belangrijk waren want een beetje menselijke warmte weegt in zo’n kritieke situaties veel meer door dan de machines die je in leven houden. Tenminste, zo ervaar je dat want een beetje menselijkheid doet de immense pijn die je doorstaat, heel even verzachten. Je moet weten: ik kon niets meer, lag roerloos in bed, kon zelfs geen vinger meer bewegen, niet zelfstandig
ademen, niet spreken. En dus zat ik de hele tijd gevangen in mijn hoofd, met een heleboel vragen.
Nu sta ik er weer helemaal: ik stap en wandel met protheses en leer rennen met blades. Ik fiets en rijd met de auto. Ik zorg voor mijn gezin en kan weer tango dansen. Maar bij dat alles moet ik als een koorddanser het breekbare evenwicht van mijn lichaam in ere houden. Stappen bijvoorbeeld kost tonnen energie, ik moet op tijd rustpauzes inlassen anders wordt de druk op mijn stompen teveel. En af en toe loert er bovendien weer een longontsteking om de hoek. Maar ik word nog steeds sterker, ik maak nog steeds progressie. Wie weet, kan ik op termijn terug naar het werk. Maar ik heb geleerd me geen zorgen te maken over de toekomst. Ik leef nu.’